Le Guerra

Quando le fin del guerra?

Non son morte assatis del nostres? Non son ferite assatis del vostres? Io vide le filio sin gamba qui jocava foris del vico, le lacrimas del viduas. Io vide le oculos del soldatos territe de lor facer, io sape lor sonios, que nemo pote sanar.

Quando le fin del guerra?

Illes parla del tempores melior post le guerra. Ma il esseva plus mal unquam que hodie? Se meliora le fame per devastation? Veni le libertate con armas? Isto pais non es assatis dur sin isto lucta? Venira illes e montara que illes ha destruite, le poco que nos habeva?

Quando le fin del guerra?

Crede illes que le guerra cura le odio? Omne lor pecunia non pote sanar le vulneres del mente, colpate per un sol bomba. Si le soldatos retornava a domo con facies marcate permanente del guerra, nos debera viver in le crateres. Nos debe regratiar pro isto? E le superiores essera le mesmes, corrupte e despotic. Non es mi culpa!

Quando le fin del guerra?

Read Full Post »

Tu Sonios

Tu non lassa levar tu sonios,
quia tu fortia se trova in illos.
Tu non lassa alicuno contar,
que il ha solmente cosas real.
Qui pote dicer, que es real?
Omnes recognosce pro se mesme.
Dubita de tu e del omne,
ma al fin, crede in te.

Kazmarek

Read Full Post »

Basios

Que nos vive, mi Lesbia, e ama,
e  lamentos del vetulos disestima!
Le sol se pote poner e retornar:
ben que nostre luce breve parti,
a nos le nocte es pro dormir eterne.
Da mille basios a me, e etiam cento,
tunc mille alteres, e cento del secunde vice,
e ancora mille alteres, e cento.
Postea, si multo milles es facite, nos turba illos,
pro que nos non sape le numero,
e non alicuno mal nos invidia,
pro que ille sape del tante basios.

Catull 5

Read Full Post »

Arte del Poesia

Como scriber un poema nunc?
Perque non silentiar finalmente,
e dedicar nos al cosas plus utile?
Perque augmentar le dubitas,
de nove viver conflictos vetule, caressas insperate?
Iste pauchetto del rumor adder al un mundo,
que superpassa e annihila ille?
Deveni plus clar alique per un tal glomere?
Nemo ha besonio del ille reliquia
del splendor passate.
A qui ille adjuva, que vulneres cura?

Juan Gustavo Cobo-Borda (1974)

Read Full Post »

Economia Libere

Kurt Tucholsky, Freie Marktwirtschaft

Vos, dismonta le tarifas maledicite,
confide al vostre directore,
quita le committees del arbitrage,
remitte toto al capite!
Nulle syndicato nos interrumpe.
Nos vole esser economistas libere!
Destruer le gruppos es nostre fin.
Non nostre, ma vostre!

Vos non ha besonio del clinicas pro pulmones,
non del rentas, e non del assecurantias.
Vos, ha vegonia del prender
pecunia del iste stato povre!
Vos, non sta junctemente,
vole dispersar se!
Nulle syndicatos in nostre districto!
Non vostre, ma nostre!

Nos forma extensemente
trusts, carteles, associationes, consortios.
Nos sta presso le flammas del alte furnos
junctemente como un communitate del interesses.
Nos dispone del precios e del contractos
– nulle guarda barra nostre cammino.
Organisate ben nos sede hic,
Non vos, ma nos!

Scribite circa in 1930, iste poema es actual de nove.

Read Full Post »

Le Comburer del Libros

Quando le governamento commanda le comburer public
del libros con saper damnose, e ubique boves esseva obligate
a tirar carrettas con libros al pyras, un poeta abandonate,
un del meliores, studia le listas del comburites, e nota
que le libros sue esseva oblidate. Ille hasta al scriptorio,
plen del ira, e scribe un littera al potentatos.
“Me combure!” ille scribe con penna volante, “me combure!”
Non fa isto a me! Non lassa me in resto! Io non ha dicite
le veritate sempre in mi libros? E nunc vos tracta me
como un mentitor! Io vos commanda: “Me combure! “

Bertold Brecht

Read Full Post »

Maledicite Rhetorica

Nihil es tanto indigne del fide que un oration non poterea facer lo acceptabile.
Cicero.

Il ha orationes brillante que face le auditor stuper e que suffoca omne critica, orationes como lavagios del cerebro. Un nebula se pone al omne pensar, le nebula del rhetorica. On pensa, que un homine, qui pote parlar per alicun horas con tanto convincer, non poterea esser non juste. Le parte cerebral pro le critica simplemente non es assatis resistente. Ma le fortia del parolas non associa un fortia del argumentos. Le historia es plen de examplos. De altere parte, un oratione balbutiate non indica mal contento, e ille pote esser plus preciose, non per su splendor, ma per su pensar.

Le plus grave peccato son orationes solmente constistente del parolas vacue, parolas que occulta le cosas. In loco de admitter le accurtar del pagamentos o le elevar del precios, nos parla del “adjustar” o del “revider”. Nos non admitte le correction de nostre faltas, ma dice que nos “vole devenir ancora melior”. Ille es le lingua commercial. Le politicos esseva maestros pro isto trans omne historia.

Read Full Post »

Le Linguas del Mundo

Ah, parve prince, gradualmente io ha comprendite tu minute vita melancholic. Multe tempore tu non habeva un altere divertimento que le amenitate del poner del sol. Io veniva a saper iste in quarte die, quando tu diceva a me: Io ama tanto le poner del sol. (Petit Prince, Saint-Exupéry)

Io ha discoperite un pagina plen del traductiones del iste parolas, 100 linguas in summa.  Il mi place leger le textos e audir los recitate del parlatores native. Assi il ha alicun linguas e dialectos rar. (Le interlingua es absente.)

Read Full Post »

Al Luna

Matthias Claudius (1653)

La luna ha levate,
le celo es brillate
del stellas aure’ clar.
In silvas silenciate,
ex prato ha montate
meraviliose nebula.

Le mundo si tranquille,
intime es, e ille
in vespere cela,
un camera quiete,
que permitte secrete
lamentos oblidar.

Le luna tu reguarda?
A medio ille sembla,
Ma il es circular.
Assi son multe cosas,
qui occulta del vistas,
e surridentes deprecia.

A lecto, frates car,
in deo vos cubar,
me face frigido.
De penas nos dispensa,
lassa que nos reposa,
com’ etiam le vicino.

In iste translation io proba conservar le rythmo originale e facer rimas. Per iste il es plus libere. Vos trova le texto originale hic. Io recommenda anque le composition del Franz Schubert del iste poesia.

Read Full Post »

Limites del Humanitate

J.W. Goethe, “Grenzen der Menschheit”

Si le vetulissime patre sancte
con mano calme ex nubes pesante
semina fulmines fecundantes le terra,
io basia le ultime orlo del su habito
con fremito infantil fidelmente in mi pectore.

Nam con deos non mensura ulle homine!
Si ille se leva e tocca le stellas con su vertice,
su soleas insecur non adhere,
e con illos ventos e nubes joca.

Si ille sta con ossos firme e vigurose
sur le ben fundante e durabile terra,
ille non suffice comparar se
con le querco o le rebe.

Que distingue deos e homines?
Que multo undas ambula ante illos,
un fluvio eterne:
Nos leva le unda, vora le unda,
e nos affunda.

Un anello parve circumfere nostre vita.
E multo generationes infila permanente
al infinite catena de lor esser.

Trove le texto original hic.

Read Full Post »